Shotciaal

Het concept van shotjes drinken is nooit goed tot me doorgedrongen. Gezien het feit dat ik alleen dropshot een enigszins acceptabel drankje vind, vraag ik me steeds vaker af hoe ik thuis aan mijn aanzienlijke voorraad glaasjes kom.
Zittend aan de bar in de alom bekende of moet ik zeggen ‘beruchte’ Noordwijkse kroeg: ‘Het Zeepaardje’, kom ik tot het besef dat ik mezelf op de middenstip heb geplaatst van de drankcultuur. Het duurt dan ook niet lang voor er 3 kleine shotjes tot de nok toe gevuld voor me neer worden gezet met een verdacht uitziend goedje erin. Waar is de tijd gebleven dat je met een lekker biertje gewoon rustig de avond uit kon zitten? En wat wordt er van je verwacht als anderen de glaasjes in milliseconden wegtikken en die van jou nog steeds naar je staat te loeren. Het feit dat zich tranen vormden bij het ‘zo snel mogelijk’ naar binnen gieten, maakt het niet bepaald aantrekkelijker. Als je er over na gaat denken is het gewoon absurd. Een shotje MOET je gewoon snel achterover slaan, omdat het anders niet te drinken is. Wat moet je dan? Juist, ook naar binnen gieten. Niet nadenken, gewoon doen. Volgens mij is dat ook de meest gedachte en uitgesproken zin vlak voor het moment suprême. Als je dan vervolgens blij bent dat je nog steeds enigszins bij bewustzijn bent, staat er al een volgende voor je klaar… zucht. (Shot)sociaal als ik ben, doe ik natuurlijk mee. En met een toenemende draaiende beweging voor m’n ogen. Loop (of wankel) ik aan het eind van de avond naar huis met het telefoonnummer van de barman.